جدول مشخصات
| نام فارسی |
سگ بومی، سگ میکس، سگ ولگرد، سگ بی پناه، سگ خیابانی
|
| نام انگیسی |
Street dog, free-ranging urban dog, Free ranging dog
|
| آموزش پذیری |
بسیار آموزش پذیرند اما از 2 تا 3 ماهگی نیاز به آموزش دارند
|
| طول عمر |
12 تا 18 سال
|
| همزیستی با کودکان |
خوب
|
| همزیستی با حیوانات خانگی دیگر |
بد
|
| اندازه جثه |
بزرگ, کوچک, متوسط
|
| میزان ریزش مو |
متوسط
|
| میزان سر و صدا |
متوسط
|
| محیط مناسب برای نگهداری |
فضای باز مانند باغ، مزرعه و حیاط های بزرگ
|
| میزان تحمل تنهایی |
متوسط
|
| کارایی |
شکار، سگ نگهبان، سگ گله، سگ همدم
|
| ویژگی خاص |
تنوع شکل، رنگ و اندازه
|
| بیماری های رایج |
بیماری های عمومی سگ ها
دسته بندی سگ های بومی
به طور کلی این سگ ها را می توان به دو دسته بی صاحب و رمیده و رها شده دسته بندی کرد. سگ های بی صاحب اگر از سوی انسان ها مورد آزار اذیت قرار نگرفته باشند بسیار مهربان و آرام هستند و معمولا خیلی زود با انسان ها خو می گیرند. در مقابل سگ های رها شده معمولا خاطره خوبی از انسان ها ندارند و سعی می کنند تا جای ممکن از انسان دوری کنند. این سگ ها معمولا در صورت آزار و بدرفتاری انسان ها دست به واکنش می زنند. بیشترین حمله از سوی سگ های ولگرد به انسان ها معمولا از سوی این سگ ها اتفاق می افتد.
به یاد داشته باشید سگ ها به صورت ذاتی انسان ها را دوست دارند. سگ اولین حیوانی است که توسط انسان اهلی شده و قدیمی ترین دوست انسان در کره زمین به حساب می آید به همین دلیل این حیوان بی مورد و بی دلیل به هیچ انسانی حمله نمی کند. سگ ها بر خلاف نزدیک ترین خویشاوندشان گرگ ها ، خوی وحشیگری ندارند و انسان ها را به چشم دوست و همراه می بینند اما آزار اذیت بعضی انسان های نا آگاه باعث شده این حیوانات آرام و دوست داشتنی بعض اوقات به انسان ها حمله کنند. البته این حمله معمولا در صورت نزدیک شدن بیش از حد به قلمرو آنها اتفاق می افتد.
ویژگی های ظاهری
سگ های بومی در سایزها و رنگ های بسیار متنوعی وجود دارند. این سگ ها می توانند کوچک، بزرگ و متوسط باشند. از نظر رنگ نیز این سگ ها تقریبا در تمامی رنگ های موجود برای سگ ها وجود دارند. مشخصات ظاهری این سگ ها نیز می تواند بسیار متفاوت باشد. بر حسب اقلیم و جغرافیای منطقه این سگ ها می توانند دارای موهای بلند یا کوتاه، گوش هایی ایستاده یا خوابیده و دم بلند یا کوتاه باشند.
به دلیل تغذیه نادرست و زندگی در شرایط سخت عموما عمر این سگ ها چندان طولانی نیست اما اگر این سگ ها در شرایط مناسبی نگهداری شوند می توانند بین 12 تا 18 سال عمر کنند.
|
نگهداری
عموما سگ های بومی مناسب نگهداری در فضای آپارتمانی و محیط های کوچک نیستند. این سگ ها بازیگوش هستند و فعالیت زیادی دارند برای همین بهتر است در حیاط های بزرگ، باغ یا مزرعه نگهداری شوند. این سگ ها فعالیت زیادی دارند و بهتر است هر روز چند ساعت را به پیاده روی و یا بازی بپردازند تا انرژی شان تخلیه شود. میزان ریزش مو در این سگ ها عموما متوسط است اما بنا به نژاد و بلند و کوتاه بودن موها می تواند این ریزش بیشتر یا کمتر باشد. نژادهای ساکن در ایران به جز مناطق سردسیر و کوهستانی عموما دارای موهای کوتاهی هستند. اما سگ های مناطق کوهستانی و سردسیر معمولا موهای بلند تری دارند.
تربیت و آموزش پذیری
بر خلاف تبلیغات منفی وارد کنندگان و پرورش دهندگان سگ های خارجی، سگ های بومی بسیار باهوش و آموزش پذیر هستند. سگ های بومی ایران عموما از نژاد سگ های گله و سگ های نگهبان هستند و به همین دلیل سگ هایی هوشیار ، با وفا و آموزش پذیر به حساب می آیند. این سگ ها هر چند تا حدی بازیگوش هستند اما در صورت آموزش صحیح می توانند به سگ های نگهبان فوق العاده ای تبدیل شوند.
برای آموزش مناسب بهتر است این سگ ها از 2 تا 3 ماهگی تحت آموزش مستمر قرار بگیرند.
رفتار
سگ های بومی عموما سگ هایی مهربان و خانواده دوست هستند این سگ ها اگر از زمان تولگی در کنار خانواده قرار بگیرند می توانند در حد نژادهایی همچون گلدن رتریور یا لابرادور همراه خوبی برای کودکان باشند. با این حال به دلیل جثه عموما متوسط یا بزرگ این سگ ها ممکن است ناخواسته در حین بازی به کودکان خردسال صدمه بزنند. به همین دلیل بهتر است هیچگاه کودکان خردسال را در کنار سگ هایی با جثه بزرگ و یا متوسط تنها نگذارید.
همزیستی این سگ ها با گربه ها چندان مناسب نیست. البته اگر این سگ ها از زمان تولگی در کنار گربه بزرگ شوند معمولا مشکلی با آنها نخواهند داشت. رفتار آنها با سگ های دیگر نیز معمولا بسیار دوستانه است اما ممکن است سگ های نر با نرهای دیگر دچار مشکل شوند. با این حال تربیت صحیح فاکتور اساسی در کنترل این رفتار است.
میزان سر و صدا در این سگ ها در حد متوسط است اما با آموزش صحیح می توان این سر و صدا را تا حد زیادی کاهش داد. با این حال این سگ ها در صورت نیاز می توانند با صدایی بسیار بلند صاحبشان را از خطر آگاه کنند. سگ های بومی اگر از تولگی در کنار خانواده بزرگ شوند حسی قوی نسبت به خانواده خود پیدا می کنند و چندان با غریبه ها خو نمی گیرند به همین دلیل هم این سگ ها برای نگهبانی و مراقبت بسیار ایده آل هستند. میزان تحمل تنهایی در این سگ ها تا حد زیادی خوب است آنها شخصیت مستقلی دارند و در صورت فراهم بودن خوراک و سرپناه می توانند ساعت های طولانی را تنها باشند. با این حال مانند همه سگ ها آنها نیز به محبت و توجه از سوی صاحبشان احتیاج دارند.
این سگ ها شاید در محیط های اشرافی رشد نکرده باشند اما به اندازه و شاید بیشتر از خیلی از سگ ها معنای محبت و توجه را درک می کنند و حاضرند هر کاری برای رضایت صاحبشان انجام دهند. این سگ ها هیچ باکی از فدا کردن جانشان برای صاحبانشان ندارند.
بیماری های رایج
نژادهای بومی قوی ترین سگ های هر اقلیمی به شمار می آیند. این سگ ها به دلایل ژنتیکی از نظر سلامتی از همه سگ های پرورشی سالم تر هستند و اگر واکسیناسیون آنها به موقع انجام شود، می توان گفت که بسیار به ندرت دچار بیماری می شوند. با این حال این سگ ها مانند همه سگ های دیگر در مقابل بیماری های عمومی سگ ها مصون نیستند و ممکن است به این نوع بیماری ها مبتلا شوند. با این وجود صاحبان سگ های بومی به خوبی می دانند که در صورت نگهداری درست تقریبا رنگ دامپزشکی را نخواهند دید.
http://www.xvet.ir