آیا رابطه انسان ها و حیوان خانگی باید شبیه رابطه پدر و مادر با فرزند خود باشد؟ مطالعات علمی انجام شده بر روی سگ ها و صاحبانشان می تواند ما را تا حدودی راهنمایی کند.
مغز صاحبان سگ ها به همان شکل پدر و مادرها عمل می کند. زمانی که مادرها به عکس فرزندشان یا سگشان نگاه می کنند، نقاط یکسانی از مغزشان به فعالیت می پردازد که احساسات یکسانی را به همراه دارد. نگاه کردن به سگ و فرزند، احساس لذت یکسانی به همراه دارد.
هورمون وابستگی
اکسی توسین که "هورمون وابستگی و عشق" نیز نامیده می شود، موجب بروز رفتارهای وابستگی، مهربانی و رفتارهایی می شود که در شرایط اجتماعی بروز می کنند. روابط آرام و مثبت میان انسان و سگ، باعث افزایش هورمون اکسی توسین در انسان و سگ می شود. این پدیده، به طور مشابهی در روابط پدر و مادر و کودک نیز مشاهده می شود. این دو رابطه، اساس بیولوژیکی مشترکی دارند.
جذابیت جنبه کودکانه حیوانات
بعضی از نژادهای سگ ها و گربه ها، ظاهر کودکانه ای دارند و اندازه آن ها کوچک است. برای مثال، شی هواهوا، نژاد کوچکی است با پیشانی برجسته، چشم های بزرگ و بینی کوچک که بسیار شبیه به کودک است. این فرآیند، نئوتنی نامیده می شود. اگر سگ یا گربه هایی به انسان نشان داده شود که چهره کودکانه آن ها بیشتر باشد، حتی اگر این چهره ساختگی هم باشد، آن ها توسط افراد، ترجیح داده می شوند. این چهره های با مزه حیوانات، افراد را به یاد کودک انسان می اندازد و خیلی سریع ناخودآگاه توجهشان به سوی آن ها جلب می شود و واکنش های عاطفی از خودشان نشان می دهند.
صحبت کردن کودکانه
بیشتر افراد، با حیوان خانگیشان با صدای ریز و تغییر داده شده صحبت می کنند. این نحوه صحبت، شبیه به شیوه صحبت پدر و مادرها با فرزندشان می باشد. تحقیقات ثابت کرده است زمانی که با سگ ها به این شیوه صحبت می شود، توجهشان بیشتر جلب می شود. در نتیجه، از این که به این شکل صحبت کنید، خجالت نکشید. صحبت کردن کودکانه، این امکان را می دهد که روابط عاطفی محکم تر شوند، پیام های عاطفی به وضوح انتقال پیدا کنند و روابط، موثرتر گردند.
رابطه وابستگی
حیوانات خانگی و کودک انسان، از نظر روابط عاطفی و نیاز به مراقبت، شباهت زیادی به یکدیگر دارند. حیوانات خانگی برای دسترسی به غذا، به صاحبانشان نیاز دارند؛ ما محیط زیست آن ها را کنترل می کنیم، تولید مثل آن ها، روابط آن ها و فعالیتشان را تنظیم می کنیم. این وابستگی، مزایایی دارد و به این طریق می توانیم از سلامت و بقای آن ها اطمینان حاصل کنیم. البته معایبی نیز وجود دارد و آن، این است که اگر به نیازهای آن ها توجه نشود، موجبات ترس و وحشت آن ها فراهم می شود! با این حال باید آگاه باشیم که حیوان خانگی بر عکس کودک انسان، موجودی مستقل است و می تواند بر عکس کودک انسان، در محیط طبیعی خودش زندگی کند اما کودک، در ابتدا توانایی فیزیکی و شناختی ندارد و به مرور آن را کسب می کند.
آیا کار درستی است که حیوان خانگی ام را مانند فرزندم دوست داشته باشم؟
داشتن احساسات زیاد به حیوان خانگی، امری طبیعی است. انسان موجودی اجتماعی است! انسان حتی با اشیا نیز ارتباط برقرار می کند. این احساس، برای حیوانات خانگیمان سودمند است زیرا باعث می شود که مراقب آن ها باشیم و آن ها را دوست بداریم.
اما اگر نتوانید تفاوت میان کودک و حیوان را تشخیص بدهید، مشکلاتی به وجود می آید. زمانی که نتوانید به نیازهای طبیعی حیوانات احترام بگذارید، برای او آزاردهنده می شود و سلامت او به خطر می افتد. اما آیا باید بتوانید حالت های احساسی حیوانات را تشخیص بدهید و آن ها را به درستی تعبیر کنید؟
اگرچه ما عاشق حیواناتمان هستیم اما اطلاعات بسیار اندکی در مورد نیازهای رفتاری و شیوه های ارتباطی آن ها داریم. در نتیجه، مشکلات بسیاری در شناخت عاطفی آن ها و تنظیم رفتارشان برای ما ایجاد می شود. برای آن که بتوانیم آن ها را بفهمیم، باید از نگاه آن ها دنیا را ببینیم.
حیوانات، موجوداتی زنده هستند که فقط طبیعتشان با ما متفاوت است و باید به آن ها درست مانند احترامی که برای انسان ها قائل هستیم، احترام بگذاریم و طبیعتشان را درک کنیم. ارتباط میان انسان و حیوان، باید با ذکاوت و هوشیاری، کنجکاوی، شناخت، آگاهی و احترام همراه باشد.